حکمیت
حکمیت یک رویه سازمانی است که درآن یک طرف سوم تصمیمی نهایی و اجباری یا یک تصمیم داوطلبانه برای طرفین تعارض فراهم می کند. حکمیت برای طرفین این امکان را فراهم می کند که روند تعارض تحت کحنترل قرار گیرد البته خروجی کار لزوما تحت کنترل نخواهد بود.
حکمیت نباید با مذاکره، میانجی گری و مربی گری تعارض اشتباه گرفته شود زیرا در این فرایندها خود گروه ها برای رسیدن به توافق و مفاد آن تصمیم گیری می کردند اما در حکمیت، حکم با برسی گفته های طرفین، پیرامون خروجی نهایی تصمیم گیری می کند. این رویه اساسا در تعارضات میان سازمان ها، اختلافات تجاری و درگیری های اتحادیه های کارگری قابل استفاده است.
تصمیم گیری توسط صاحبان قدرت
استراتژی های مذاکره، میانجی گری، مربی گری تعارض و حکمیت مربوط به زمانی است که طرفین با یکدیگر اقدام به تصمیم گیری پیرامون فرایند تعارض نمایند. اما در مبحث فعلی، معمولا یک گروه از فرایند تعارض شکایت کرده و مقامات جهت پایان دادن به تعارض مداخلات لازمه را صورت می دهند. این استراتژی جهت پایان دادن به خضونت های فیزیکی و سوء استفاده از قدرت مناسب است. با این حال قدرت قاطع مدیران محدود است و از این رو در بیشتر شرایط ورود یک مقام به این صورت به فرایند تعارض می تواند باعث تشدید تعارض گردد اما در صورتی که مشکلی ضروری به وجود آمده باشد؛ باید از موضع قدرت وارد شد.
گزارش