مدیریت تعارض (بخش نهم)

حل تعارض

مذاکره: مذاکره فرایندی است که دران هریک از طرفین تلاش می‌کنند تا توافقی جهت حل تضاد میانشان خلق کنند.

در این راستای می‌توان دو استراتژی مذاکره‌ای رقابتی و تعاملی را به کار بست. مذاکره رقابتی در واقع به کار بردن روش‌هایی (توسط یکی از طرفین) جهت دستیابی به اهداف، در مواقعی که یک تعارض اساسی حاکم است؛ می‌باشد. استراتژی تعاملی تلاش برای ایجاد و یا یافتن راه‌حلی است که بتواند منافع و علایق طرفین را حاصل نماید. اگر استراتژی رقابتی به شدت دنبال شود، یکی از طرفین می‌تواند سهم بیشتری از کیک مذاکره را به دست آورد اما قطعاً منافع مشترک زیادی حاصل نخواهد شد و حتی ممکن است در پایان فرایند، هردو طرف بازنده باشند. لازم به ذکر است که اگر فقط یکی از طرفین بخواهد شیوه مذاکره به صورت تعاملی را به کار گیرد و اقدام به دادن اطلاعات به‌صورت یک‌طرفه نماید، این اطلاعات می‌تواند توسط طرف مقابل مورد سوءاستفاده قرار گیرد.

میانجیگری: در این حالت یک ‌طرف سومی ارتباطات سازنده میان طرفین را تسهیل می‌کند و یا در تصمیم‌گیری و حل مسئله به طرفین کمک می‌کند تا یک خروجی قابل‌قبول برای هر دو طرف حاصل شود. به‌عنوان مثال استفاده از یک واسطه در حل اختلافات مانع از بروز پیامدهای درگیری در محل کار در روابط میان افراد و گروه‌ها؛ می‌شود. با این حال میانجیگری قرار نیست معجزه کند و زمانی که حد متوسطی از تعارض وجود دارد یا طرفین قدرتی تقریباً برابر دارند و یا زمانی که طرفین مایل به حل مسئله هستند، می‌تواند کارایی داشته باشد.

soli